Życie.

20 stopni,
Wróć, w słońcu na pewno dychę więcej.
Czyli jakby lato i to już na początku wiosny.

Pracy w firmie mniej.
Mojej, bo nie jego,
U niego aż huczy, a u mnie huczę ja.
Dwoje nas, dwoje dzieci mamy i dwie firmy.
Rodzina na swoim.
Prawdziwiej: małżeństwo na swoim,a właściwie małżonkowie.
Każde z osobna.
Wspólne tylko dzieci, reszta kompletnie rozdzielna, ale pogodzić się da.
Na razie.

No więc teraz ja,  niepokorna istota,
Pokornie czekam na koniec urlopu, o który  nie wnioskowałam.
Zanim jednak dobiegnie on końca,
Bo nie tylko miłe, ale i najgorsze, też się kiedyś skończyć musi,
Korzystam z okazji, by nim się nieco  nacieszyć.

Mogłyby to być palmy, ocean i piasek pod nogami,
A tymczasem są setki nasion (palma to mi kompletnie na tym punkcie odbiła) ,
Skręcony ogrodowy wąż i woda płynąca zeń w niekontrolowanych kierunkach i ilościach ,
Oraz czarna ziemia za paznokciami ,które straszą również  nieświeżym  francuskim "manikjurem".

Mam więc urlop pełną gębą,
Gębą,  która się nie zamyka z powodu zwyrodniałych kończyn i grzbietu!
I zaklęte słowa cedzi przez zęby, którym porządne "piaskowanie" też by bardzo dobrze zrobiło.
"Po ch*uj mi to było?!"- takimi słowy kończy się mój  każdorazowy czas spędzony na klęczki nad czarnoziemem, którego wymyśliłam sobie w ten nie-wnioskowany  urlop ukwiecić.

I tak już od piątku,a dziś mamy wtorek.
Powstaje "ogród marzeń" matki Marzeny.
Nic to,że każdy stopień niezbyt krętych i niewysokich schodów prowadzących do sypialni, sprawia mi ból,
Nic to,że maścią przeciwbólową tylko oczodołów  nie smaruję, bo bez niej tych oczu bym nawet nie zmrużyła,
Najważniejsze, by czas nadprogramowo darowany- dobrze wykorzystać!
Tworzę więc intensywnie  i podążam za własnymi wyobrażeniami, mimo iż powłóczyć żadną kończyną nie mogę.
Wysiewam ziarna, które mam nadzieję ubarwią moje życie ,życiem swoim.
Realizuję zatem najbardziej z przyziemnych marzeń ,
I w doskwierającym do bólu przysiadzie,
Aranżuję każdy wolny skrawek mojej przydomowej ziemi .

Ogrodowe  prace kwitną więc w najlepsze,
Oby tylko zakwitło coś jeszcze w tym ogrodzie,
Bo inaczej urlopu byłoby trochę szkoda.


On jednak urlopu nie ma.
Dziś przyjechała więc ona.
Do niego, bo przecież jego firma aż huczy.
Rozprawiać o biznesach i kasie,
Dotacjach i umowach.
Długo i namiętnie (czasem może nawet zbyt)
Z przerywnikami  na prywatę, gdy ja się w rozmowę wtrącałam.

On o urodzie pospolitej (kheee,kheee)  i wzroście średnio-wysokim,
Z mięśniem piwnym i mocnymi udami,
Z brodą coraz dłuższą i z czerepem z dnia na dzień  naturalnie gładszym.
Mężczyzna  bardzo zaangażowany w ciągły rozwój swej firmy.

Ona ,drobniutkiej kości i modelowo wysoka.
Bardzo elokwentna ,
Niebieskooka piękność z  nogami dłuższymi od nas dwojga.
Kobieta,  która w tym rozwoju przyjechała mu dopomóc.

I tak sobie oni dziś  razem o biznesie długo z uśmiechem rozmawiali.

I tak miło było posłuchać jej, wydawałoby się, w każdej materii spełnionej.
Popatrzeć na nią było równie miło.

A na odchodne,

Ta, tak samo aktywna fizycznie, jak ja- równolatka ,

Z taką samą ilości dzieci i uczesaniem jednakim do mojego,
Z miłą aparycją i śmiałością godną pozazdroszczenia.

Ta, co przebiegła warszawski weekendowy półmaraton w godzinę czterdzieści i swych nóg długich  do nieba- nie czuje,

Ze mną , co nogą zbyt krótką ruszyć do dziś dnia po tym samym "łikendzie"nie może,
Mimo że w żadnym half-maratonie udziału nie brałam, ale słowotok mych cierpiętniczych po-ogrodniczych narzekań, był chyba jednakowego dystansu, co ten półmaraton właśnie.

I my  tak sobie razem,  bardzo krótko, przez łzy...

O prywatnym  życiu w rozsypce ,

Bólu i rozpaczy,
Lęku i pytaniach bez odpowiedzi,

I  o ciężkich próbach powstania na nogi,

Nogi , co półmaraton warszawski w ostatni weekend w godzinę czterdzieści przebiegły,
A które jeszcze długo uginać się będą  pod ciężarem małżeńskiej zdrady...
 
*
Mam bardzo kruche kolana, nadmierna ich eksploatacja  nie służy  mojemu samopoczuciu.
Rehabilitacja to żmudny proces.
Zadzwonię więc  do męża.
Od tego spotkania minęło już kilka długich godzin, a on jest w drodze na zachód.
Wskażę mu właściwy kierunek.
Tak łatwo zbłądzić.